ارتباط خود کارآمدی و انگیزه تحصیلی در بین گروهی از دانشجویان علوم پزشکی

سابقه و اهداف : خودکارآمدی به باور­های فرد درباره توانایی هایش در یادگیری یا انجام کارهای مهم در زندگی اطلاق می شود و یکی از مهم ترین عوامل پیش بینی کننده موفقیت در کارها می باشد، بنا بر این احتمالاً خودکارآمدی بر عملکرد و موفقیت تحصیلی دانشجویان نیز موثر خواهد بود. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط خودکارآمدی و انگیزه تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شده است.   روش بررسی: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی (همبستگی)، تعداد 275 نفر دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان به طور تصادفی انتخاب شدند. برگه اطلاعات جمعیت شناختی، مقیاس انگیزه تحصیلی و مقیاس باورهای خودکارآمدی به عنوان ابزار گردآوری داده ها استفاده شدند. داده ها در محیط نرم افزار آماری spss 16 با آزمون های آماری توصیفی، آزمون تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در تمامی آزمون ها سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد.   یافته­ها: میانگین و انحراف معیار سن دانشجویان شرکت کننده در این مطالعه، 47/2 ± 97/20 بود. دانشجویان دختر 68 درصد از نمونه را تشکیل می دادند. میانگین و انحراف معیار نمرات دانشجویان در مقیاس خودکارآمدی 03/4 ± 28/30 بود و 2/50 درصد از دانشجویان از نظر خودکارآمدی نمره بالاتر از میانگین داشتند. خودکارآمدی با انگیزه درونی و نمره کل مقیاس انگیزه تحصیلی ارتباط معنادار داشت (05/0 > p ). ارتباط نمرات خرده مقیاس­های بی­انگیزگی و انگیزه بیرونی با خودکارآمدی معنی دار نبود. دو جنس از نظر نمرات مقیاس خودکارآمدی اختلاف معنی داری نداشتند.   نتیجه­گیری: بر اساس یافته­ها، باورهای دانشجویان در مورد توانایی­های خود برای انجام کارها با انگیزه تحصیلی ارتباط دارد و بهبود خودکارآمدی می­تواند سبب بهبود انگیزه تحصیلی دانشجویان شود.